animo’y punlaan ng patalim
ang iyong kalawakan.
na humihiwa sa kalamnan
ng bawat mong nasasakupan,
ng bawat magsasakang inyong ninakawan,
ng bawat karapata’t
buhay na niyurakan.
may tanda pa ng pagmamalupit
ang naiwang bakas sa iyong lupa.
may tilamsik ng dugo
ang dating malulusog mong sakahan,
ang iyong daang tuwid na ipinagmamalaki,
ang kahariang hindi mo tunay na pag-aari.
wala na ang tamis sa iyong asukal, Luisita.
mapait na ang bawat patak sa tubong pinipiga,
duguan na’t hindi dalisay ang kulay ng iyong katas,
tanda ng laksang buhay na iyong sinikil at nilagas.
kung sa bagay,
hindi lang naman tubo
ang maaaring tumubo
sa iyong kapatagan, Luisita.
maaaring umusbong sa iyong lupa
ang binhi ng iba pang prutas o gulay,
maaaring binhi ng palay,
o di kaya’y pulang binhi ng paglaban
ng iyong mamamayang mag-aaklas
para sa lupa at katarungan,
para sa demokrasya,
para sa kalayaan.
